کنار روید پادشاه فصلها آمد

خزان که میرسد دلتنگی در ضمیر آدمی ریشه میزند پاییز اتفاقی ناب است که از پایان ، شکوه می‌سازد تا‌‌ اثبات نماید که آغاز بتنهایی زیبا نیست، آخر شاهنامه هم می‌تواند زیبا باشد. وجلوه های واپسین، میتواند تصاویری باشکوهتر خلق نماید. تصویرهایی که حرف مشترکشان پایانی ِ نا بهنگام است . پاییز، فصل یادآوری خاطراتی از یاد گریخته‌است. آدم‌هایی که طراوات بهاری و گیرایی تابستانشان از یاد رفته و همگی آویزان شاخه‌های انزوای ت می‌شوند وبه محض دیدنشان خود را مثل یک کودک